«Extranjero» y «El árbol: este andrógino indestructible», dos poemas de Alexánder Shúrbanov
Traduce | Marco Vidal González
El poeta búlgaro Alexánder Shúrbanov.
Alexánder Shúrbanov (Sofía, Bulgria, 1941). Poeta, profesor y traductor. Ph.D. en Literatura Inglesa por la Universidad de Sofía y doctor en Filología por la misma universidad. Se desempeñó, durante más de cuatro décadas, como catedrático de Literatura Inglesa en la Universidad de Sofía.
Su trayectoria literaria ha sido reconocida con prestigiosos premios obtenidos en calidad de escritor, traductor e investigador.
Sus traducciones incluyen las tragedias de Shakespeare y su versión al búlgaro de Hamlet ha sido puesta en escena durante los últimos cinco años en el Teatro Nacional de Bulgaria. Además, tradujo Los cuentos de Canterbury de Chaucer, El Paraíso Perdido de Milton, la poesía y prosa de Coleridge y la poesía completa de Dylan Thomas.
Ha publicado en poesía The Third Hand (1977), Forgotten Clouds (1983), A Place for Man (1987), Flowers of Frost (1994), The Ring of Time (1997), Frost-Flowers (Colección bilingüe búlgaro-inglés, 2001), Beware: Cats (Colección bilingüe búlgaro-inglés, 2001), Dove at My Window (2006), Reflections (2011), Foresun (2016) y Dendrarium (2017 y 2019), entre otros títulos.
El poemario Amago de sonrisa (La Tortuga Búlgara, 2024), es la primera traducción a nuestra lengua que se realiza de la obra de Alexánder Shúrbanov, tarea que estuvo a cargo de Marco Vidal González. Los dos poemas que se incluyen en esta publicación, «Extranjero» y «El árbol: este andrógino indestructible» forman parte del título antes mencionado.
Пришелецът / Extranjero
.
.
Розово фламинго се заселва,
кой знай откъде довяно
покрай езерата на Бургас –
дългокрако,
тънкошийно
другоземно розово изящество,
като крехък декадентски навей
в здравомислещата българска душевност.
Нашата природа го похваща
неумело нежно
с грубите си пръсти
и внимава
да не го пречупи.
.
.
.
De Amago de sonrisa (La Tortuga Búlgara, 2024)
.
.
Un flamenco rosa se posa
–quién sabe de dónde habrá venido–
cerca de los lagos de Burgás:
patas largas
fino cuello
rosa belleza de otro mundo,
frágil y decadente reminiscencia
para el sentido común del paisano.
Pero esta naturaleza lo aferra
con morbidez, torpe,
sus toscos dedos
procuran
no herirle.
.
.
.
De Amago de sonrisa (La Tortuga Búlgara, 2024)
.
Дървото - този неизтребен андрогин! / El árbol: este andrógino indestructible
.
.
Самозаченато в пръстта пред моя праг
и самооплодено –
ето вече връзва
първи златен плод
на връх зелената си слава.
Сам-самичко.
Не му е нужно нищо –
само малко слънце,
дъжд
и милосърдието на човека.
.
.
.
De Amago de sonrisa (La Tortuga Búlgara, 2024)
.
.
Autoengendrado en la tierra de mi umbral
y autofecundado:
mira, ya empieza a madurar
la primera fruta dorada
en la cima de su gloria verde.
Él solito.
No necesita nada más:
le basta con un poquito de sol,
lluvia
y compasión humana.
.
.
.
De Amago de sonrisa (La Tortuga Búlgara, 2024)
.
