.
.
.
Εις μνήμη της μνήμης
Που μας φέρνει πίσω τα χαμένα
Εις μνήμην των παραμυθιών
Που μας χάριζαν μήλα μαγεμένα
Εις μνήμην όσων μας αγάπησαν
Μυστικά και παθιασμένα
Των ΝΑΙ και των ΟΧΙ που μας καθόρισαν
Των ερώτων που δεν μας αναγνώρισαν
Των παιδικών μας παιχνιδιών
Των καραβιών
Που σ’ άλλους τόπους μας ταξίδεψαν
Των καλεστικών φωνών
Που κάποτε μας γύρεψαν
Των γιασεμιών του κήπου μου
Της νιότης μου
Του ηδύπνοου δυόσμου

Υψώνω ένα τύμβου από λόγια της καρδιάς
Καταμεσίς της ερημιάς
Αυτού του κόσμου.
.
.
.
Inédito

.
.
.
En memoria de la memoria
que nos devuelve todo lo que está perdido
en memoria de los cuentos
que nos regalaban manzanas embrujadas
en memoria de todos los que nos amaron
sigilosa y apasionadamente
de los SÍ y los NO que nos definieron
de los amores que no nos reconocieron
de nuestros juegos infantiles
de los barcos
que a otros mundos nos navegaron
las voces que nos llamaron
que una vez nos buscaron
de los jazmines de mi jardín
de mi juventud
de la hierbabuena que respira su dulzor.

Erijo una tumba con palabras del corazón
en la mitad del páramo
de este mundo.
.
.
.
.

.
.
.
Πάνω στην εταζέρα
Η φωτογραφία σου ούρλιαζε
Τρομάζοντας τα άνθη στο βάζο.
Ποιος να της δώσει θάρρος να υπομείνει
Την ερημιά και το λυγμό της
Στο σπίτι το αδειανό.
Μοναχή
Ολομόναχη
Μέρες και νύχτες
Ατενίζοντας σκοτάδια
Με τη σκόνη παλεύοντας
Της Λησμονιάς.

Πόσο τη συμπόνεσα
Τη λυπήθηκα τόσο.
Αν το είχα μαντέψει
Θα παρακαλούσα το φωτογράφο
Να σε βάλει σ’ ένα ωραίο
Ψεύτικο τοπίο
Με ρόδα και πουλιά, να τα κοιτάζεις
Ίσως και με δίπλα σου κάποιον
Μ’ ένα μικρό χαμογελάκι
Να ημερεύει το Άδειο που αγναντεύεις
Τόσο οδυνηρά.
Ένα κατάλληλο μοντάζ
Θα ήτανε, θαρρώ, σωτήριο.
Αν και —α, πόσο

Καλά το ξέρω— ο φόβος
Ποτέ του δεν γιατρεύεται
Όταν έστω και μόνο μία φορά
Τον Σκοτεινό Θάλαμο της ζωής
Κατάματα κοιτάξεις
Με τ’ αληθινά σου έσω μάτια.
.
.
.
Inédito

.
.
.
Encima del esquinero
tu fotografía gritaba
espantando las flores del jarrón.
Quién pa’ darle valentía para aguantar
su desierto y su llanto
en este vacío hogar.
Sola
completamente sola
días y noches
las sombras fijamente mirando
contra polvos de Nostalgia
luchando.

Cuánto me la he compadecido
me la he apenado tanto.
Si lo hubiera adivinado
al fotógrafo le habría rogado
situarte en un bello
entorno simulado
con granados y pajaritos, observándolos
y quizás con alguien a tu lado
con una diminuta sonrisa
apaciguando el vacío que fijamente miras
tan dolorosamente.
Un montaje adecuado
sería, a mi juicio, un regalo.

Aunque —¡Qué
bien lo sé!— el miedo
nunca se cura
cuando, aunque sea una vez,
miras a los ojos
a la cámara oscura de la vida
con tus sinceros ojos interiores.
.
.
.
.

.
.
.
Εγώ είμαι ο ουρανός και το βάραθρο
Η λάσπη, εγώ το υπέροχο άνθος.

Μέσα μου θα βυθιστώ
Πάνω μου θ’ ανεβώ·
Στο βλέμμα μου θα καθρεφτιστώ
Με το είδωλο μου θα συνομιλήσω.

Εγώ είμαι αυτό και το άλλο
Το άγαλμα που θαυμάζω
Ο νεκρός που ενταφιάζω
Το Ναι και το Όχι της ζωής μου
Η θάλασσα και η σταγόνα
Το σύνορο και το άπειρο.

Εγώ είμαι το άπιαστο ελάφι
Και ο κυνηγός που το θηρεύει.

Αν σου απλώνω το χέρι
Είναι γιατί φοβάμαι
Να είμαι όλα αυτά.

Λίγοι, ελάχιστοι ξέρουν
Τί είναι ο καθένας τους, λίγοι
Τ’ ομολογούν
Λίγοι, ελάχιστοι αντέχουν, τολμούν
Να είναι
Ο δήμιος και το θύμα
Η τρικυμία και η γαλήνη
Ο ουρανός και το βάραθρο
Η λάσπη και το υπέροχο άνθος.
.
.
.
Inédito

.
.
.
Yo soy el cielo y el abismo
el lodo, la flor exquisita, yo.

Dentro de mí me hundiré
en mi cima treparé
en mis ojos me reflejaré
con mi reflexión departiré.

Yo soy esto y lo otro
la estatua que admiro
el muerto que sepulto
el Sí y el No de mi vida
el mar y la gota
la frontera y el infinito.

Yo soy la cierva esquiva
y el cazador que la busca.

Si te estiro la mano
es porque tengo miedo
de serlo todo a la vez.

Pocos, muy pocos saben
qué es cada uno que ellos, pocos
lo confiesan
pocos, muy pocos aguantan, osan
ser
el verdugo y la víctima
la tormenta y la serenidad
el cielo y el abismo
el lodo y la flor exquisita.
.
.
.
.

.
.
.
Η πόρτα έκλεισε
Κι εγώ στέκομαι απορημένη
Δεν ξέρω
Αν είμαι μέσα ή έξω
Και πού έπρεπε πραγματικά να είμαι
Πού έπρεπε να θέλω να είμαι.

Η πόρτα έκλεισε: νιώθω
Τη νοσταλγία του πριν
Τον τρόμο του συντελεσμένου
Και αγνοώντας που τα βήματα μου
Να κατευθύνω, μένω καρφωμένη
Διχασμένη
Μισή μέσα — μισή έξω
Όχι ολόκληρη όπως το θέλησα
Και το επιδίωξα
Όπως το απαιτούνε τέλος πάντων οι κανόνες
Του εύ ζην.

Όμως πάντα
Κανόνες δεν υπάρχουν για τα πάντα
Άλλωστε το εύ ζην του καθενός μας
Διαφορετικό εντελώς
Ούτε κανένας τους τηρεί ασφαλώς
Δίχως καθόλου να λαθρέψει
—(όλα τέλεια τα κατορθώνουμε
Μονάχα με τη σκέψη).

Η πόρτα έκλεισε και κανείς
Δεν ξέρει να μου απαντήσει
Ποια θα ήταν η σωτήρια λύση.
.
.
.
Inédito

.
.
.
La puerta cerró
y yo me quedo con la duda
no sé
si estoy dentro o fuera
y dónde debería realmente estar
dónde debería querer estar.

La puerta cerró: siento
la nostalgia del antes
el terror del cumplido
e ignorando hacia dónde dirigir
mis pasos, me quedo clavada
dividida
mitad dentro y mitad fuera
pero no completa, como lo desearía
y lo perseguí
como lo requieren, en fin, las normas
del bienestar.

Pero no siempre
hay normas para todo
y además el bienestar de cada uno
es asunto totalmente distinto
tampoco nadie las sigue, desde luego.
—(toda perfección se logra
sólo mediante la reflexión).

La puerta cerró y nadie
sabe contestarme
cuál sería la solución para salvarme.
.
.
.
.